پسر دوست داشتنی من

سلام پسر عزیزم. خوشحالم از اینکه بزرگتر شدی و خیلی از مسائل رو براحتی متوجه میشی مخصوصا دوست داشتنها و محبتهایی رو که بهت میشه رو با خلوص نیت بر میگردونی  به خودمون و دیگران. یا اینکه هرچی بهت یاد میدم رو انجام میدی اگر خواستی به وسیله کسی دست بزنی  اجازه میگیری هرچند گاهی یادت میره اما برای غریبه ها خوب یادت میمونه و یا اینکه بعد از غذا امکان نداره یادت بره و میگی دست شما درد نکنه ه ه ه  یا کسی از در میاد یا کسی از خواب بیدار میشه با لحن بچگانه و طمانینه میگی اناااااام یا انااام دوگبیی(سلام)(صبح بخیر)

یه مورد دیگه مثلا اگه خدایی نکرده جاییت درد بگیره یازمین بخوری من بهت میگم کجات درد میکنه؟ میگی (اشکال نداره خوب میشه)

 توی خونه جدید پنجره زیاد داریم و تو همیشه میری پشت پنجره و بیرون و میبینی یه ساعت خاصی بچه ها از مدرسه تعطیل میشن و تو سریع میدویی و میگی مامان بچه ها تعطیل شدن و میری پشت پنجره و با اونا میخندی و داد و بیداد میکنی که خیلی بامزه است این کارت.

برای غذا خوردن هم با هم دیگه پشت میز میشینیم وبراحتی غذا میخوری چون دیگه قدت بلند تر شده و دیگه میز و بهم نمی زنی .

راه به راهم مارو میبوسی کلا اگر بخوای به کسی محبت کنی و دوست داشتنت رو بگی اونو میبوسی.

اکثر اوقات هم من و میگیری بغلت و میگی دوست دارم و من هم متقابلا میگم من هم دوست دارم عزیزم. باید بگم پسر مهربونی هستی و اینو به همه ثابت کردی ولی برعکس اگر کسی رو دوست نداشته باشی امکان نداره این جمله رو بهش بگی و یا ببوسیش.

و من هم هیچ وقت به زور بهت نمیگم باید فلانی رو دوست داشته باشی بخاطر اینکه احساست کاملا درسته و میگن بچه ها از ٦ ماهگی به بعد میتونن بفهمن که کسی واقعا دوستشون داره یا داره تظاهر میکنه.

چند تا عکس از رادین (خونه قبلی)