مادرانه

داریم کم کم به پایان سال ۸۹ نزدیک میشیم . چقدر دقیقه ها زود میگذرند و عمر ما هم کوتاهتر میشه . پارسال این موقع رادین به دنیا اومده بود و حدودا ۲ ماهه بود و دوست داشتم زودتر بزرگ بشه تا بتونه بگه مامان و منم اونو با لذت در آغوش بگیرم . واقعا چقدر بچه ها شیرینند دنیای ادمها رو عوض میکنند و نگاهشون و به زندگی تغییر میدن احساس می کنم با وجود رادین منم بزرگتر شدم احساس خیلی زیاد استقلال که خیلی وقته منتظرش بودم این یکی از بهترین احساساته منه حس مادر شدن و بعد از اون حس استقلال . انگار با وجود رادین منم آینده نگریم و احساس خیلی زیاد مسئولیت در قبال اینکه خداوند این موجود زیبا رو به من داده بیشتر شده و دوست دارم اونو تا بالاترین حد ممکن برسونم . اگه خدا کمکم کنه براش کلی برنامه های آموزنده دارم دلم میخواد اونقدر دنیا دیده باشه که وقتی بزرگ شد بدونه واقعا به چی علاقه داره و بتونه راحت راحت راهش و انتخاب کنه و بعدش هم مطمئنم که موفق میشه. عشق من و باباش به هنر و طیبعت زیاد اما هیچ وقت مجبورش نمیکنیم به اونچه که ما دوست داریم علاقه داشته باشه بلکه ما فقط میخوایم بهش یاد بدیم و از هنر و موسیقی و نقاشی و ورزش و... براش بگیم و انتخاب راه اصلی با خودش باشه.